Lieve dochter,
Ik kan het me nog als de dag van gister herinneren. Mooie baby, prachtig kind. Je haren zwart als kool. Ja het staat nog op mijn netvlies die dag.
De jaren lijken voorbij te vliegen, dan ineens de basisschool waar je nooit echt je draai hebt kunnen vinden en we vaak werden geïnformeerd over je onzekerheid, je gebrek aan zelfvertrouwen. Als ouder ben je dan bezorgd, hoe moet dat straks op de middelbare?
Maar eenmaal daar zagen we hoe je die berg beklom, hoger en hoger, je zelfvertrouwen groeide met de dag. Je kwam zelfs met vriendinnen thuis en groeide je uit tot een jonge dame. Met gemak deed je de brugklas en de tweede van het VWO.
Nu aan het begin van de derde klas zien we je als een vlinder ontpoppen, kind wat ben je mooi en wat zijn we trots op jou. Veertien jaar na die speciale dag, de dag dat je werd geboren, zien we daar een jonge dame met lang donkerbruin krullend haar, zo mooi zo puur halverwege die hoge berg die jij helemaal zelf beklimt.
En dan is daar ineens de dag, waar jij laat zien hoe jij gegroeid bent, hoe jou zelfvertrouwen groter is dan ooit door ons te vertellen dat je op meisjes valt. Ik kan alleen maar diep respect voor jou hebben en supertrots zijn, want het maakt ons niets uit of je op jongens of meisjes valt. Wat voor ons telt is dat jij zoveel zelfvertrouwen hebt gekregen zo sterk bent geworden zo jezelf bent gebleven.
Dat is wat ik noem de top van de berg bereiken. Weten wie je bent en waar je voor kiest. Mijn veertienjarige dochter ik ben super trots op jou en blijf stralen daarboven op jouw berg, dat heb je verdiend!
kus, mama