Het scoutkamp in Gladbach zit erop, ons eerste samen als leiders.
Ik hoop dat je veilig thuis geraakte nadat ik de laatste dag moest afhaken door die domme enkelbreuk. Dankzij jouw snelle ingrijpen bij mijn derde poging bij het verspringen, kon erger vermeden worden. Jij was het, die mij toeriep niet meer te bewegen toen jullie, lijkbleek, het akelige gekraak hoorden. Mijn eerste sprongen deed ik blootsvoets en dan leende ik jouw gympies voor de beslissende jump. Zij zaten mij gegoten. Onze maten stemmen perfect overeen! Het baatte helaas niet bij het springen. Meteen tilde je me op en droeg mij in jouw stevige armen naar de ziekenboeg. Jij vroeg mij of ik pijn had maar ik voelde niets, althans niet aan mijn voet.
In de polikliniek duurde het wachten op het gipsverband een eeuwigheid. Net toen het om mijn enkel zat, kwam jij toe. Je had de achtkilometerlange tocht per fiets afgelegd en een lederen armbandje meegenomen met de tekst ‘nie aufgeben’. Het trof mij recht in het hart, jouw komst en het toepasselijke opschrift.
Gelukkig was het de voorlaatste dag. Sorry dat je het opruimen met onze bende alleen moest beredderen, ik had graag geholpen. Dit kamp was voor mij een openbaring, Jeff. De hechte kameraadschap die met de dag toenam tussen de jongens van de groep en tussen ons. Wij hebben samen knopen moeten doorhakken, maar een blik van verstandhouding volstond om conflicten te vermijden.
Onze mannen, zoals wij ze noemen, hebben ons als duo aanvaard en stellen ons op prijs. Dat belooft voor later! Ik zit hier met één poot in de lucht. Aan een ander pootje draag ik jouw armband. Hopelijk duurt deze plaasterperiode niet te lang, maar ook op mijn krukken kan ik weer snel naar je toekomen. Ik vind vast een (w)aardig bedankideetje.