Enigszins verveeld slenterden we door de stad. Tussen al het winkelende publiek zagen we ineens een man heel gedecideerd over straat lopen, een zak met bakstenen over zijn schouder.
Kin omhoog, borst naar voren, schouders naar achteren. Één en al energie. Zijn strakke blik verried dat hij zich niets aantrok van de mensen om zich heen. Zijn ferme pas verslapte geen moment.
We besloten onze kersverse held te volgen, in de hoop iets van zijn kordaatheid te absorberen, om zo nieuwe energie op te doen.
Linksaf, rechtsaf, winkelstraat, plein, rotonde, woonwijk, plantsoen.
Na zo’n twintig minuten kwamen we bij een grote brug aan.
Halverwege de brug hield hij stil en sprong ineens zo het kanaal in, de zak met bakstenen nog steeds over zijn schouder.
Dat zouden Spiderman, Batman of Superman nou nooit gedaan hebben.
Enigszins teleurgesteld keerden we terug om van een ijsje te genieten op een zonnig terras.