Zeer streekgebonden producten worden meestal enkel in bepaalde regio’s gegeten of gedronken maar door het internationale verkeer en toerisme kunnen ze ver over de landsgrenzen bekend raken.
Dat geldt voor wijnen, alcoholische dranken, bieren, broden, kazen, vleeswaren, suikerwaren, noem maar op.
Opmerkelijk is dat bepaalde producten enkel in specifieke landen of streken populair zijn. Een veertigtal jaar geleden kon men in heel Frankrijk geen plak jonge Hollandse kaas vinden en als men er al vond was hij peperduur.
Zo ook met die andere kaas, die geen kaas is maar boter. Toen met name de pinda Butter zijn intrede deed in Nederland was boter een beschermde naam en moest men op zoek naar een andere benaming.
In Nederland zijn sindsdien miljoenen potjes van het goedje over de toonbank gegaan. Maar dat is niet zo in bijvoorbeeld België. Niet dat men het product niet kent, maar het werd er nooit een succes. Ik kan me zelfs niet herinneren dat ik het als kind ooit bij mij thuis op de tafel heb zien staan.
Twaalf jaar geleden werd in België de speculaaspasta gelanceerd. Die ziet eruit als pindakaas maar smaakt uiteraard veel zoeter.
En wat gebeurt er uitgerekend op de dag van de pindakaas?
Mijn jongste kleindochter mag voor het eerst een hockeywedstrijd spelen op nationaal niveau.
Zij is pas elf en heeft heel haar leven al speculaaspasta gekend. Het is er ook aan te merken en dat bedoel ik niet fysiek. Bij elk ontbijt en vieruurtje wordt de pot aangesproken. Waar het bij mij en mijn broers en zussen op die leeftijd nog het ‘boterhammetje met choco’ betrof, viert bij haar het speculaaspasta smeren hoogtij.
Verwijzend naar de Nederlandse hockeyspelers, die tot de wereldtop behoren, zeg ik haar dat het misschien tijd wordt om eens pindakaas te proeven.
Ze kijkt mij ongelovig aan en begint namen te noemen van Belgische spelers die op korte tijdspanne fantastische resultaten hebben geboekt. Dan zegt ze dat ik toch niet geloof dat hun prestaties iets zouden te maken hebben met het nuttigen van pindakaas.
Ik kan haar geen ongelijk geven en gooi het maar over een andere boeg. Ik vertel dat de prachtige traditie in Franse eethuisjes om, nog voor er iets besteld is, gratis water en brood op tafel te zetten in Nederland navolging kreeg door bij om het even welke maaltijd steeds een gratis portie appelmoes te serveren. Dat dit niet zo samengaat met bijvoorbeeld spruitjes zal de Nederlanders worst wezen. Worst met spruitjes is dan weer een gedroomde combinatie.
Ze onderbreekt mij. Na speculaaspasta staat appelmoes als tweede op de lijst van haar lievelingseten, dat weet ik. “Ok”, zegt ze: “die appelmoes tot daar aan toe, maar pindakaas, never!”