2 Februari, het heeft lang geduurd maar eindelijk was het dan toch zo ver.
Al in 1953 gebeurde het. Nou ja eigenlijk in de nacht van 31 januari op 1 februari. Het kolkende water toen de dijk brak. Het water dat met een enorme kracht de eilanden overspoelden. Veroorzaakt door een stormvloed in combinatie met springtij.
De mensen vlogen naar buiten bij het geluid veroorzaakt door het geraas dat klonk. De windvlagen vervoerden de kreten en gillen van mensen in paniek die kilometers ver te horen waren. Sommige waagden zich in het water om te redden wat er te redden valt. Daar waar het water stroomde leek de wereld op te houden met bestaan. Daken vulde zich met vrouwen en kinderen slechts gekleed in dun nachtgoed.
Vele slachtoffers waren te betreuren, bijna 2000. Het land in schok, al duurde het even voor het hele land op de hoogte was van wat er die nacht was gebeurd.
Toen het water zakte was de schade goed zichtbaar. Hele huizen en boerderijen volledig weggevaagd door het water. Stilte, slechts een intense beangstigende stilte hing er over de eilanden.
Gezinnen uit elkaar gerukt, meegenomen in de stroom van kolkend vijandig water.
Natuurlijk was er dat moment dat alle slachtoffers werden herdacht, ieder jaar weer. Een herdenking die zeker moet blijven bestaan, daar zij die zo hard hebben gevochten nooit worden vergeten.
En gelukkig na die vreselijke ramp werd er ingegrepen. De eilanden worden nu beschermd, want dit mag nooit meer gebeuren. Maar hoe zit het met al die mensen die het hebben overleefd? Die hebben moeten ruimen en opbouwen? Mensen die ook weer voor nageslacht hebben gezorgd en weer verder moeten leven met zoveel water om hun heen?
Die mensen zijn trots. Trots op hun provincie met zoveel natuurschoon op en rond het water. Trots op waar ze wonen, wonen zonder angst. Dus vanaf nu verklaren wij 2 februari tot dag van de waterlanden. Een dag waarop we het water om ons land ook weten te waarderen, want het is niet alleen kwaad het brengt ons ook zoveel moois.