Recht tegenover de schoolpoort lag een snoepwinkeltje.
De zwaarlijvigheid van de mevrouw die het winkeltje uitbaatte was aangeboren maar wij dachten dat het kwam omdat ze zelf teveel van het lekkers proefde. Zij was een schat van een mens. Kwam je al eens een centje te kort, dan stak ze stiekem een extra snoepje in jouw pakje.
Nu zou dit niet meer getolereerd worden maar het was de tijd dat de grote Coca Cola Company zomaar toegang kreeg tot de schoollokalen om er gratis hun godendrankje aan te prijzen.
Gelukkig was er ook de wekelijkse verse melkbedeling. Die was niet gratis, er moest een bijdrage betaald worden.
Hoe wij het klaarspeelden was een raadsel maar af en toe slaagden wij erin om van de minieme melkcontributie een deel achterover te drukken dat kon besteed worden in het snoepparadijs.
In de bankwereld heet zulks het spreiden van uw beleggingen.