Jaren geleden had hij een droom. Hij had net zijn hele koksopleiding afgerond, inclusief stages in Frankrijk en Amerika waar hij met de grootste ter aarde had samengewerkt. Na jaren van zwoegen en reizen werd het tijd om te settelen. Samen met zijn grote liefde bouwde hij een mooi restaurant op midden in de Zeeuwse duinen, het had de toepasselijke naam “meliefste”.
Al snel werd het een goedlopend restaurant met geweldige recensies. In de loop der jaren werd het moeilijker om personeel te krijgen. De werkuren waren lang, de motivatie onder het personeel minder. Het werd een waar gevecht om open te blijven.
Uiteindelijk moest hij de deuren sluiten, gewoonweg omdat hij geen personeel meer kon krijgen. Nu jaren later, zat hij hier, oud en grijs, op een bankje starend naar wat ooit zijn droom was en waar nu nog altijd het bordje hing “we’re closed but still awesome”.