Tijdens een wandeling door het centrum van mijn woonplaats vallen de quasi gevels op. Deze gevels moeten de grandeur uitstralen van een welvarend verleden. Ze verbergen echter de huidige armoede en vooral de besluiteloosheid van “pluchezitters”.
Gevels worden beplakt met foto’s van oude dorpsgezichten, die de rottende zooi erachter moeten verbergen. In klare taal heet dit “geveldressing”.
In mijn dorpscentrum is het als norm verheven en op andere plekken begint het gemeengoed te worden en waarom ook niet? Het op deze manier beschilderen en beplakken van gevels is niet onderhevig aan tijdrovende procedures. Het ambtelijk apparaat kan daardoor inkrimpen en het is daarom kostenbesparend. Deze manier van werken is aanzienlijk goedkoper in uitvoering en voor menig oudere autochtoon wordt een mooie hangplek gecreëerd om te beppen over de goeie ouwe tijd. Geweldig! Ik ga er voor!