Het is rustig in Huize Kadoe, het huis van het gezin van mijn oudste zoon Stefan. Meestal is het een drukte van belang als Iskander van acht en Julian van zes na schooltijd met vriendjes aan het spelen zijn. Maar de vriendjes zijn nu naar huis en de twee broers hebben schermtijd. Schermtijd begint om half zes en is afgelopen op het moment dat het eten op tafel staat.
Zo ook deze dag. Althans, dat is de bedoeling. Het eten staat op tafel en de jongens moeten komen eten. Julian komt braaf aan tafel zitten, maar Iskander niet. ‘Iskander, je moet nu echt komen, hoor’, maant mijn zoon hem. Heftig op allerlei toetsen drukkend roept hij wanhopig: ‘Maar ik kán nog niet komen eten, want ik ben nog niet dood!’
Een contradictie? Nee hoor, ik moet gewoon nog even wennen aan de logica van mijn kleinzoon in dit digitale tijdperk.