Ze zat al uren geconcentreerd te wachten. Als ze bewoog kraakte de houten keukenstoel onder haar billen.
Gespannen stuurde Lotte een berichtje naar haar vriend die helaas niet bij haar kon zijn, “Het gaat nu snel gebeuren, Charles. Kus!” Lotte slikte en borg behoedzaam haar telefoon op.
De afgelopen maanden had ze het niet gemakkelijk gehad. Haar nieuwe baan eiste veel. Elke dag zat ze een extra uur achter haar bureau in dat oude, warme gebouw zonder airconditioning. De zon brandde ‘s middags onaangenaam door het kleine raam haar kantoor binnen. De ruimte werd met het uur warmer en leek daardoor steeds kleiner te worden.
Vandaag was ze thuis gebleven. Ze wist dat het nu zou gebeuren.
Een plotse, harde knal liet haar schrikken. Lotte schreeuwde het uit en rende dansend de straat op. De onweersbui plensde recht in haar gezicht. Eindelijk!