Liefste Eliane,
Sinds mijn zeventiende is het vijfde klavierconcert één van mijn favoriete werken.
Gek dat ik tot die avond in 1983 de andere klavierconcerten van Ludwig Van amper kende.
Toen was een frêle jongedame finaliste van de wereldbefaamde Koningin Elisabethwedstrijd.
Ik wist niet wat mij overkwam….met gestokte adem, tot tranen toe bewogen maar tezelfdertijd met een onwezenlijk gevoel van lichtheid hoorde en zag ik je het vierde klavierconcert brengen. ‘Sprankelend’ is te zacht uitgedrukt om weer te geven wat jij uit het klavier toverde.
Van de eerste tot de laatste noot zat ik vastgekluisterd voor mijn tv…dit was mijn winnares, alle overige briljante pianisten ten spijt die voor of na jou optraden.
Op het puntje van mijn stoel hoorde ik juryvoorzitter Eugène Traye het verdict voorlezen:
Eerste…..Pierre Volondat….waarom deed die man zo raar …..Wolfgang Manz….ok , echt wel verdiend die tweede plaats en wat een sublieme Schumannvertolker…..derde, vierde …wanneer komt haar naam nu toch…..vijfde prijs, prijs van de….komaan Traye zeg het dan:……ELIANE RODRIGUES……!!!! Het was er uit, jouw naam, je was erbij, ik pinkte samen met jou een traan weg van blijdschap.
Nooit tevoren en misschien nooit nog nadien heeft iemand mij zo immens ontroerd. Ik blijf er je eeuwig dankbaar voor.
Nadien bouwde je een prachtige carrière uit, verdween even van het toneel wegens ziekte en familiale problemen maar stond er later weer zoals nooit tevoren. Een tiental jaren geleden hoorde ik je live spelen op een Chopinfestival in Den Haag. Jij schitterde, zoals overal waar je in de wereld optreedt met jouw zeer eigen doorleefde vertolkingen.
Eliane, jij hebt de reputatie lichte en wapperende jurken te dragen, af en toe zelfs wat gewaagd, maar, who cares….na de onwezenlijke lichtheid van jouw spel in 1983 heb jij voorgoed mijn muzikale hart veroverd.
Obrigado
Eliane !!!