Er stond heel wat op het spel. Zoiets maakte je maar één keer in je leven mee; dat beseften alle tweehonderd deelnemers uit twintig verschillende landen maar al te goed.
Bij zonsopkomst gingen de speciaal geselecteerde groepen van elk tien personen op jacht in de onmetelijke toendra.
Een paar keer dacht iemand de hoofdprijs te hebben geschoten, maar het betrof slechts lokaal wild.
Eeuwige roem, daar ging het allemaal om. Adrenaline, zweet en extase.
De bloeddorst hing tastbaar in de lucht. Woorden schieten echt tekort om de atavistische emoties te beschrijven die bij de jagers loskwamen.
Toen de zon het al bijna voor gezien hield, wist iemand van het Nederlandse team alsnog geschiedenis te schrijven: de laatste der digibeten was dodelijk getroffen.
Zijn skelet heeft een centrale plek gekregen in Naturalis in Leiden.
Vooral de jongere generaties maken graag selfies met dit laatste exemplaar van een digibete dinosauriër.