Bijna kerst en het was een drukte van jewelste in het grote huis van de kerstman op de Noordpool. Alle elfjes waren druk aan het werk. Inpakken, strik erom en naam erop. Door het hele huis klonken vrolijke kerstliedjes die ze allemaal meezongen.
In één van de speelgoedkamers werden de kleurpotloden gesorteerd en keurig in mooie doosjes gedaan. Allemaal op kleur, van licht naar donker. Een precies werkje waar veel aandacht aan werd besteed. Riepel, de hoofdelf van deze kamer hield alles nauwlettend in de gaten. Op zijn schrijfblok hield hij precies bij hoeveel doosjes met kleurpotloden er al gedaan waren.
Halverwege de lange lijn van elfjes stond Biboe, een lieve elf die altijd hard zijn best deed om zijn werk goed te doen. Biboe was altijd te herkennen aan zijn laten we zeggen aparte manier van kleden. De kleuren matchte nooit echt bij elkaar. Zo trok hij ‘s-ochtends net zo makkelijk een groene broek met een blauw jasje aan. Geen onoverkomelijk probleem, iedereen wist nu eenmaal dat Biboe een wat vreemde kledingsmaak had.
Het was voor het eerst dit jaar dat Biboe aan de kleurpotloden-lijn stond. Hij vond het reuze spannend en werkte super geconcentreerd. Hij lette er ook goed op dat de kleurpotloden scherp geslepen waren en dat de kleuren van licht naar donker gingen.
“NEE, STOP!!”, een harde toeter galmde door de kleurpotlodenkamer en de de elfjes stapte achteruit toen de band ineens stilstond. Verbaasd keken ze elkaar aan en een geroezemoes vulde de kamer. “Elfjes, elfjes, wat is hier aan de hand? Alles loopt in de soep, een kleurensoep.” Riepel zijn stem klonk luid door de kamer terwijl hij wild met een doosje gevuld met kleurpotloden zwaaide.
Tot ieders ontzetting zagen ze dat de kleuren door elkaar zaten en niet meer op kleur, zoals het hoorde. “Ohhhhhh vreselijk vreselijk” klonk het in koor. Riepel liep met snelle pas door de kamer en stopte bij Biboe.
“Lieve lieve Biboe, hoe kan dit nu?” Biboe keek beteuterd naar het doosje en toen naar Riepel en fluisterde “Riepel, ik…, ik…, ik ben kleurenblind.” Riepel keek naar Biboe terwijl er weer een gezamenlijk “Ohhhh” door de kamer klonk. “Maar lieve Biboe, dat geeft niets, dan zoeken we toch iets anders voor je om te doen,” antwoordde Riepel. Snel werden de verkeerde doosjes eruit gevist en geleegd en ging het werk daarna weer verder in de kleurpotlodenkamer.
Met een lach op zijn gezicht volgde Biboe hoofdelf Riepel naar de poppenkamer waar hij alle poppen van nieuwe haren mocht voorzien. Wat voor kleur ze kregen maakte hier niet uit, alles mocht. Blond, rood, zwart of bruin, krullend of stijl. Riepel keek naar Biboe sloeg een arm om zijn schouder en vroeg: “Vind je dit beter om te te doen, Biboe?” Biboe straalde, zo blij was hij met zijn nieuwe taak. Hij wist dat hij dit wel kon doen. “Oh ja, elf Riepel, dit is een stuk makkelijker.”
Als een ijverige elf ging Biboe aan de slag en zorgde ervoor dat alle poppen werden voorzien van prachtig haar.
Met kerst werd de grote slee ingeladen en zwaaide alle elfjes de Kerstman uit toen hij wegzoefde door de lucht met alle potloden en poppen en nog veel meer prachtig speelgoed. “Ho ho ho… Merry Christmas,” klonk het door de lucht.