We horen het iedere dag, we lezen het ook dagelijks er is geen ontkomen aan “het coronavirus”. Ouders zitten thuis met kinderen en moeten naast hun eigen bezigheden nu ook nog juf en meester zijn. We zitten 24 uur per dag op elkaars lip en ja natuurlijk krijg je dan frustraties en irritaties, maar ondanks dat alles blijft er dat gemis.
Grootouders die hun kleinkinderen slechts door middel van een schermpje kunnen zien, virtueel een handkus kunnen sturen. Oudere in de verzorging, alleen, geen bezoekjes maar slechts de alomvattende eenzaamheid. Dan soms is er dat mooie gebaar. Kinderen die buiten staan met spandoeken of een draaiorgel dat een beetje vrolijkheid wil brengen, maar ondanks dat alles blijft er dat gemis.
Zelfstandige ondernemers die hun toekomst en alles wat ze hebben opgebouwd als sneeuw voor de zon zien verdwijnen. Winkels blijven dicht rolluiken bepalen meer en meer het straatbeeld in de steden. Steden waar straten en pleinen zijn verlaten, en ook dan voel je dat gemis.
Ziekenhuizen die overvol zijn de patiënten verzorgd door verplegend personeel in beschermende pakken, mondkapjes , brillen en handschoenen. Geen contact met familie en iedereen die je lief hebt. De IC’s een afdeling die iedereen vreest en waar de impact van dit virus meer dan voelbaar is, en ook hier misschien nog wel meer is er dat gemis.
Gezinnen die een dierbare zijn kwijtgeraakt rouwend terwijl er geen afscheid mogelijk was. Laat staan een mooie uitvaart die die dierbaren zo hadden verdiend. Wat er overblijft ongeloof, leegte en angst, angst om nog meer te verliezen wat je zo dierbaar is. Meer dan ooit is het gemis hier voelbaar.
Dat gemis…dat enorme gemis van twee armen om je heen die kus op je wang die streling door je haar. Iemand die je vast kan houden zonder woorden, tranen die op elkaars schouder gedeeld kunnen worden. Dat is dit eeuwige gemis!
Laten we bidden voor elkaar, bidden dat we niet jaren dit gemis hoeven ondergaan dat we ook na deze strijd liefdevol en met begrip met elkaar om blijven gaan en ons ten alle tijden realiseren hoe hard we elkaar nodig hebben!
Daarom om iedereen hieraan te herinneren verklaar ik 21 januari tot nationale knuffeldag zodat we in ieder geval één keer per jaar onszelf bewust zijn van wat we hebben gemist in deze zware tijd.