Je zit bij IKEA met ingehouden gegil en probeert duurzame, gortdroge, vis door te slikken. Die gil slik je voor je omgeving in al zit de vis in de weg, net als het beeld van een nieuwe toekomst.

IKEA als tussenstop, even iets eten en dan naar huis. Niet zelf koken, helaas dacht IKEA er ook zo over. Mijn hoofd sluit aan bij de kookpoging van de meubelgigant, gortdroog en zwart. We hadden vanochtend een leeg vel papier voor ons en zouden dat vandaag vullen met een nieuwe toekomst. Geen verwachtingen, geen angst, maar een uitslag waarmee we aan de slag konden. Ziek maar ‘goed te doen’ met dagelijkse behandeling.

Het vel papier is door het ziekenhuis beschreven, het staat vol. ‘Goed te doen’ blijkt relatief en je slikt wat je krijgt voorgeschoteld. Het is een recept voor een zware maaltijd.

Verdomd jammer dat die vis in de weg zit.