Koopavond. Ik sta prijzen te vergelijken voor de etalage van een schoenenwinkel.
‘Ben je nu tevreden?’ vraagt een smoezelige vrouw met een rokersstem, die het beetje vrouwelijkheid dat ze in theorie nog zou kunnen bezitten, volkomen uitsluit.
‘Pardon?’
‘Ja, doe maar of je gek bent. Was je vroeger ook zo goed in.’
‘Ken ik u ergens van, dan?’
‘Marga, uit de Tulpstraat. Had je niet gedacht, hè?’
Haar verbitterde, schurende stemgeluid zorgt voor veel nieuwsgierigen om ons heen.
‘Dertig jaar heb ik hierop gewacht, vuilak! Dus geen smoesjes nou, hè! Ik zit in de schuldsanering, ik heb drie verschillende soa’s, en ik heb amper te vreten. Allemaal door jou!’
De meute kijkt mij steeds bozer aan, dus ik geef haar vijftig euro.
‘Het spijt me,’ zeg ik en loop geschrokken weg.
Ik hoor haar nog net in zichzelf zeggen: ‘Yes! Dit werkt altijd…’
Die schoenen heb ik maar online besteld.