Ik geloof dat mijn ouders nooit echt vrij waren. Niet echt in ieder geval.
Alles wat zij deden moest geaccepteerd worden door hun omgeving.
Dus wat wij deden ook.
Alles stond in het teken van respect, acceptatie, studeren, status.
Mijn broers en ik werden er moe van. Wij waren van een generatie waarin iedereen toch net wat meer schijt had aan alles.
Maar mijn ouders wilde het niet horen.
Zij leefde op de golven van de maatschappij en lieten zich rustig mee varen.
Ergens vond ik het wel triest. Zij leken ook zo eenzaam.
Alsof zij als marionetten werden bespeeld door het leven, door de maatschappij.
Terwijl zij dat in feiten zelf deden, er zelf voor kozen.
Nu zij overleden zijn denk ik er vaak aan terug.
God, wat was het toch triest..