Het had een gezellig dagje uit moeten worden samen. Samen naar het meer gewapend met een picknickmand. “Zal ik gewoon de kaart er maar bijhouden?” vroeg Jolanda. Hij keek even opzij, schudde zijn hoofd, “Nee doe dat maar niet, “ik zet google maps wel aan.” Hij had duidelijk geen vertrouwen in haar kaartlees-kwaliteiten.
Weg waren ze, de wat mechanische vrouwenstem dirigeerde ze verder van huis en dichterbij de plaats van bestemming. “Sla na 400 meter rechtsaf,” klonk het uit de telefoon. Henk draaide het stuur en ging rechtsaf. “Dat was nog lang geen 400 meter hoor,” klonk het naast hem.
Een half uur later bleken ze inderdaad verdwaald te zijn. Midden in het bos stonden ze stil, het pad liep dood en keren was bijna onmogelijk. Jolanda was des duivels, omdat hij weer niet had geluisterd en Henk zei: “Zie je het nou? Zelfs mechanische vrouwen kunnen geen kaartlezen!”