Net voor we allen in kerstverlof vertrokken had het bestuur van onze studentenvereniging bedacht om een weekend te organiseren in het retraitehuis van een religieus genootschap in de Ardennen.
Het openbaar vervoer van mijn geboortedorp naar de studentenstad was rechtuit bedroevend, dus liftte ik telkens heen en weer. Zo deed je nog wat mensenkennis op en het was goedkoop en meestal snel. Zoals de dame met de Engelse luxewagen die mij ooit op amper drie kwartier thuis bracht. Zij hield zich nochtans aan de snelheidsbeperking van 70 per uur, tot ik mij realiseerde dat haar Jaguar miles en geen kilometers aanduidde. Maar dit terzijde.
Sommige oudere studenten bezaten reeds een wagen of leenden die van vader of moeder. Wij, als eerstejaars moesten zelf maar uitmaken hoe wij ter plaatse zouden geraken.
Een aantal besloot om al liftend de enkele honderden kilometers af te leggen. Daartoe verdeelden wij ons in groepjes van twee personen.
Een bevriende studente ging samen met mij op stap. Het was 12 december en het was bitter koud. Het liften vlotte niet. Na een tijdje vroeg ze of ik mij wat wilde opwarmen.
Toen ik, enigszins verbijsterd, vroeg wat ze daarmee bedoelde, toverde ze een kleine flask met jenever uit haar binnenzak. Wij hadden nog maar net een dronk genomen – die ons inderdaad verwarmde – toen een reusachtige vrachtwagen voor ons stopte.
Na mijn medestudente in het gevaarte te hebben gehesen, kroop ik haar achterna. De trucker keek ons vrolijk aan en vroeg zich af waar wij in dit hondenweer naar toe wilden. Neen, we waren géén liefdeskoppel op de vlucht, maar gingen onze vrienden in hartje Wallonië vervoegen voor een weekendje ‘gezonde lucht inslaan’.
De man was nog meer geamuseerd toen hij al snel de alcoholwalm in zijn cabine gewaar werd. Wij verzekerden hem dat wij elk maar één slokje genomen hadden en stelden allerlei vragen over het truckersbestaan.
Wij realiseerden ons niet hoe zwaar deze job wel was en hielden even de adem in toen een verkeerslicht net op oranje sprong bij het oprijden van een kruispunt. De chauffeur legde ons uit dat bruusk remmen met zulk een gevaarte geen optie was en dat veilig rijden met dergelijke mastodonten door velen fout begrepen werd.
De hele reisweg lang praatten we nog verder over de risico’s en gevaren van het beroep maar ook over de wereldwijde solidariteit en kameraadschap tussen collega’s.
Toen wij na een gulle hand shake op onze bestemming werden afgezet, besloten wij dat alle hardwerkende truckers het wel verdienden om eens in het zonnetje gezet te worden.
Wisten wij veel dat zoveel jaren na datum de dag van ons avontuur zou uitgeroepen worden tot de dag van de vrachtwagenchauffeur.