Jarenlang zat hij achter zijn oude vertrouwde typemachine. Menig verhaal is daar op een maagdelijk wit papier uit komen rollen. Iedere aanslag op de toetsen hoorbaar door bijna het hele huis als hij weer ging schrijven. Hoe vaak moest hij niet de inktlinten vervangen of een staafje metaal met daarop de letters rechtbuigen. Het pingend geluid als de balk het eind had bereikt. Ach ja, nostalgie en oude tijden.

Verloren staat dit oud stukje erfgoed nu op zolder. Nutteloos, afgedankt. Vervangen door moderne tijden. Waar de schrijver nu eindeloos kan doortypen zonder ook maar iets te hoeven vervangen. Zelfs spelfouten worden niet meer met Tipp-Ex gecorrigeerd.

Nee, verloren gaan de bekende geluiden van een schrijver. Hem rest hem nog één ding. In ere iets herstellen wat hem welvaart bracht. Ode aan zijn oude typemachine die nu fungeert als een vintage uitziende plantenbak. Beloond met een mooi plekje in de woonkamer.