Soms word ik overvallen door die leegte, niet één stem die het dan opvult. Een moment waar jou stem normaal had geklonken. Je schaterlach dat zo mooi stond op je lieve mooie gezicht. Je eerlijkheid, jij mooi mens. Soms word ik overvallen door een pijn die ik niet kan omschrijven, de pijn van leegte en gemis.
Op zo’n moment hou ik je vast, je foto tegen me aan en fluister ik je naam terwijl er een traan langzaam over mijn wang naar beneden glijd. Nooit had ik kunnen bedenken dat het zo zou zijn, zo leeg, zo pijnlijk, ook al weet ik dat het beter is.
Er zijn dan momenten dat ik me afvraag waar je nu bent, of je me kan horen of zien. Stiekem hoop ik dan dat je bent in het licht en oplicht als een engel, want dat zal je altijd voor mij blijven, mijn vriendin.