Er waren eens Hansje en Grietje.
Als coole adolescenten gaan ze op zoek naar het peperkoekenhuisje van weleer.
De gps app op hun iphone vindt het meteen. Zodra ze voor het huisje een selfie maken verandert het in een houten berghok.
In het deurgat staat niet de heks van weleer maar een schoonheid met een gaaf en hagelwit gebit.
“Hoi, ik ben de tandenfee,” zegt de verschijning en toont duizenden potjes met melktanden.
De fee wijst erop dat zij zowat de enige sprookjesfiguur is die niets met agressie te maken heeft en haar toverkracht wil benutten om actie te voeren tegen geweld in kinderverhalen.
“Jullie deden aan heksenverbranding, wolven vraten grootmoeders, jagers moesten harten snijden uit meisjesborsten en ga zo maar door. Vandaag stel ik een voorbeeld. Uit sympathie met olifanten en neushoorns vernietig ik mijn ivoorverzameling.”
Met haar verdwijnt onder een sterrenregen het berghok in het niets.