Mam,
Met een hele diepe zucht heb ik besloten om al mijn spaargeld bij elkaar te rapen en een lange reis te maken. Waarheen weet ik niet. Wel weet ik dat een woeste zoute zee wil ruiken, onbekende inheemse planten en bomen wil aanraken, donkere wolken wil bestuderen, knetterend onweer boven mijn hoofd wil zien, over stil en glad water wil varen, vreemde architectuur wil bewonderen, muf ruikende papieren boeken wil lezen, door smalle straatjes en steegjes wil slenteren, stadsparken wil fotograferen, ongebruikelijk voedsel wil proeven en verzengende hitte en barre koude wil voelen. Voelen wil ik. Mezelf.
We hebben elkaar lang niet gezien en gesproken. Volgende maand word ik 50 jaar. Het is dan bijna 30 jaar geleden dat ik afscheid van je nam. Er is heel erg weinig belangstelling voor elkaar. We hebben ermee leren leven. Ik weet niet hoeveel rimpels je hebt, hoe je glimlacht, hoe je je haar hebt geborsteld of wat je favoriete kleur schoenen is. Ik weet niet eens meer of ik op je lijk, hoe je ruikt, hoe je huid voelt. Geen idee of je wel eens aan me denkt.
Hoe we uit elkaar zijn gegroeid krijg ik niet te pakken. Alle foto’s heb ik lang geleden verbrand. Of mijn reis me helpt om mijn relatie met jou enigszins te begrijpen, daar moet ik naar gissen. Ik kan het alleen maar hopen.
Ik was al weg. En nu ga ik weg om mijn pijnlijke pad te volgen naar een onbekende bestemming. Mijn adres zal ik niet laten weten. Lees mijn brieven, bekijk de foto die ik mee stuur en probeer te begrijpen hoe ik met onze relatie worstel. Wellicht helpt het jezelf ook. Bewaar ze. Misschien kunnen we ze ooit nog eens lezen. Samen.
Dag mam,
Destiny