Ik kon niet wachten. De maand december was er eentje van aftellen, nog even en dan was het zover. Nog voor de wekker ging was ik al uit bed, eindelijk 3 januari, eindelijk achttien, maar wat nog veel belangrijker was, was mijn cadeau, mijn allereerste rijles. Slapeloze nachten had ik er al van gehad, talloze botsingen met lantarenpalen en andere obstakels die links en rechts op een stoep konden staan.
Met moeite kreeg ik mijn ontbijt naar binnen, benen wiebelend onder de tafel, mijn hart voelbaar in mijn keel. Steeds dwaalden mijn ogen naar de klok, bijna… nog even en dan mocht ik.
De bel, daar was die, de instructeur met een Mitsubishi Galant. Best groot als je maar 1.59 bent. Hij gaf me een kussentje zodat ik iets hoger zat, “beschamend”. Daar ging ik. Slechts sturend en heel zachtjes, maar 10 km per uur, geen keus.
Sneeuw en ijzel , natuurlijk!