Hij staart me wat verwijtend aan, alsof hij zeggen wil: ”Nou, ben je niet blij met mij?” In zijn rug zit een gleuf. Verspilde moeite, ik kan er eigenlijk niets in kwijt. Bovendien, zelfs al zou ik het wel kunnen, ik weet van tevoren, dat het niets wordt. Sparen. Elke keer als ik denk een paar (euro)centen achteruit te kunnen leggen volgt er prompt een onverwachte dringende uitgave.
Bovendien kleeft er nog een nadeel aan een varken van porselein. Ik zal het aan diggelen moeten slaan om aan het geld te komen. Dat is zonde en het gaat tegen mijn principes in. Ik moet er niet aan denken om een varken te slachten, zelfs niet een spaarvarken. Vroeger kreeg ik wel eens spaarpotten van blik met een uitneembare bodem. Veel gemakkelijker.
“Leuk. Dank je wel Sinterklaas!” Het volgende pakje rammelt. Chocolademunten natuurlijk. Wat anders. Kan ik in mijn spaarvarken gooien.