Hoi Miriam,
Maart… een nieuwe lente!
Het voelt als net weer boven water komen. Ik ben pas teruggekeerd van een herbronningsverblijf in een kloostercel: geen sociale contacten, geen elektronica, louter wat boeken. Maaltijden werden, als in een gevangenis, naar de kamer gebracht. Slechts wandelen of een handje toesteken in de kloostertuin werd toegestaan.
Het deed mij deugd , deze weken van stille afzondering , zonder het gevoel geleefd te worden door telefoons, tablets, beursberichten, nieuws, televisieprogramma’s, supermarktbezoeken, huiselijke taken, administratieve beslommeringen, opdringerige collega’s, aanschuiven in files, ..
Ik weet niets van wat er onlangs is gebeurd. Veel toestanden zijn de laatste jaren amper gewijzigd. De wereld draait maar door in kleffe regelmaat..
Nu ik helemaal opgeladen ben, er opnieuw tegenaan kan, begaf ik mij op pad om voorraad in te slaan, mij weer onder de mensen te begeven, een krant te kopen. Wat had ik gemist?
Een agent kwam pijlsnel naar mij toe, vroeg wat ik van plan was. ‘Ik ga naar de markt ’, zei ik. Het was raar hoe hij afstand bewaarde. Dat ben ik van zijn soortgenoten niet gewend, die kijken mij meestal strak in de ogen als ze mij terecht wijzen. Deze leek een afkeer aan mij te hebben, maande mij aan rechtsomkeer te maken. Op mijn vraag waarom antwoordde hij dat ik niet met zijn voeten moest spelen.
Ik hoopte iemand te kunnen vragen wat er gaande was maar er was enkel een postwagen die razendsnel voorbij vloog, in de verte hoorde ik het geloei van een ambulance.
Thuisgekomen, zette ik voor het eerst weer mijn laptop aan. Ik hoorde en zag wat er op zulke korte tijd in de wereld was gebeurd : …sinds 11 maart werd de uitbraak van COVID-19 als pandemie erkend.
Gaat alles goed met je, Miriam?