De Ondertijd

Beste Berdien,

Vergeef me dat ik je, zonder dat we elkaar kennen, een brief schrijf.

Met groot genoegen heb ik je historisch getinte verhalen over het leven in jouw closed community gehoord. Ik was onder de indruk en vandaar dat ik je schrijf met een verzoek.

Ik wil een boek schrijven. Het zou fantastisch zijn als je meedoet, samen met nog twee anderen. Een boek? Ja, Berdien, een boek. Er zijn voor zover ik weet de laatste 62 jaar geen boeken meer geschreven, althans niet officieel.

De reden waarom ik, samen met jou, een boek zou willen schrijven, is dat ik vind dat we moeten proberen de afgelopen eeuwen te beschrijven. Hoe is die duistere ‘Ondertijd’ ontstaan? Hoe zijn die drie eeuwen verlopen, wat hebben we ervan geleerd en hoe moet het verder met de mens en onze planeet?

Wat ik uit overleveringen weet is dat zo rond het jaar 2035 vier groepen, de Emo’s, Ego’s, Eco’s en Eko’s het niet goed met elkaar konden vinden. Vooral de Eko’s kregen het zwaar te verduren. Het leek een ongelijke strijd, hoewel de eerste drie kampen ook onderling het gevecht niet uit de weg gingen. Misschien allemaal wel met hetzelfde bewuste of onbewuste eigenbelang: minder mensen op aarde. En dat is ze gelukt. Er zijn er nu zeker vijf miljard minder dan toen de Ondertijd begon.

Een verliezer heeft nooit het gelijk aan zijn kant. Maar is er hier wel sprake van verliezers en winnaars? Zouden we samen die vraag kunnen beantwoorden en met vier gekleurde historische achtergronden, een nieuwe, toekomstgerichte geschiedschrijving vorm kunnen geven?

Ik hoop dat deze brief je heeft bereikt en dat je mee wilt doen.

Laat iets van je horen!

Derk

Tam kam chodi vitr spat (*)

Hey Josef,

Laatst hoorde ik dat jij nu een B&B uitbaat. Toen ik je bij jouw reis naar België de astronomische klok toonde op de Zimmertoren van Lier, vond jij dat die van Praag mooier was.

Je moet ondertussen vernomen hebben dat jouw tante Rouzena Husinecka is overleden. Hier noemde wij ze tante Roozeke. Door haar kwam het dat wij ergens in de vroege jaren zestig penfriends werden.

Wij stuurden elkaar toen 45 toeren singeltjes. Jij stuurde mij de tophit van Karel Gott, jouw landgenoot die later wereldberoemd werd in Duitsland. ‘Daar waar de winden slapen’ (*) was de titel van zijn lied.

Tijdens de Praagse lente ging de grens open en kon je even naar België komen.

Toen veel later na het ineen storten van de Sovjet Unie ik eindelijk jouw bevrijde stad kon bezoeken was jij op reis. Toch kregen wij terug contact en kwam jij met een vriend naar hier om wat bij te verdienen en me te helpen met de renovatie van mijn woning.

Aanvankelijk iep alles gesmeerd tot jij in een lokale kroeg door één of andere dorpsidioot overtuigd werd dat ik jullie te weinig betaalde voor het werk. Wat die gek niet wist was dat ik er ook nog gratis kost en inwoon bij cadeau gaf en dat ik jullie meer dan het dubbel uurloon betaalde dan bijvoorbeeld Poolse gastarbeiders hier toen verdienden.

Mijn vergelijking met de Polen viel totaal niet in goede aarde. Hoe kon ik weten dat er tussen de landen uit het voormalige Oostblok zulke rivaliteit en onderling misprijzen bestond.

Toen jullie waren vertrokken bleef ik achter met een knagend schuldgevoel.

Het is nu allemaal lang geleden en ik hoop dat de stormwinden van weleer zijn gaan slapen.

Vedete si dobře,
Josef, het ga je goed.

P.S. Op 1 oktober 2019 overleed Karel Gott in Praag.