Theater

Lieve ikzelf,

Soms moet je gewoon jezelf vertellen hoe het zit, hoe je dingen moet gaan veranderen of niet. We hebben al lang geen gesprek gehad samen. Soort van face-to-face in de spiegel zo gezegd. Ik zag je wel kijken naar die foto en weet waar je gedachten dan heengaan. Al van kinds af aan wilde je het theater in. De bühne op, het applaus, de lichten en de coulissen waar de spanning oploopt voor je op mag.

Maar hoe anders is het toch gelopen. Het begon eigenlijk al bij een droom die uiteen spatte, omdat van huis uit dat hele theatergebeuren gezien werd als iets waar geen droog brood mee viel te verdienen.

Menigmaal die eeuwige smeekbedes maar het antwoord was altijd “Nee, geen sprake van.”

En dan kabbel je verder, maar het theater blijft trekken het zit in je, dat verlangen die drang. Helaas ben je niet verder gekomen dan een wijk-toneelgezelschap en later in het bedrijf waar je werkte de toneelclub van het werk . Tuurlijk, genieten, geweldig, dat gevoel, het applaus, maar eigenlijk maakte dat het verlangen groter.

En nu ben je 55, het grootste gedeelte van je leven achter je, ups & downs, ach net als iedereen, een lach en een traan. Het theater het blijft trekken het blijft in je zitten. Ja, ik zag je wel kijken naar de foto, nog altijd zit het in je. Maar ik weet dat jij je uitlaatklep wel hebt gevonden, op jou manier, hier op papier. Het geschreven theater zoals jij het noemt, recht vanuit je hart, vanuit je ziel, je hoofd, je fantasie. Jouw wereld en mijn wereld, een wereld die niemand jou kan verbieden die niemand je kan afpakken.

Jouw theater, mijn theater op papier.

Liefs ikzelf x