De mannetjes

De porselein figuren staan al jaren bij tante Adele in de vitrinekast. Niet dat ze zelf zo mooi vindt, maar omdat oom Bram ze had verzameld. Oom Bram is al jaren dood maar aan de porseleinen figuurtjes durft ze niet te komen.

Als Rozemarijn bij tante Adele logeert, raakt ze geboeid door deze mannetjes. Ze mag er alleen naar kijken en maar ze zou wel met ze willen praten.

Die avond gaat tante vroeg naar bed en Rozemarijn gaat voor ze gaat slapen, voor de vitrinekast zitten en kijkt de vrolijke leider van de groep aan.

“Dag Rozemarijn, wat kijk je naar mij?”

“Ik vind u zo mooi en interessant, wat doet u eigenlijk en hoe is u naam?”
“Ik ben de leider van de Ching Chang muzikanten mijn naam is Chen, ze hebben onze instrumenten afgepakt. Sindsdien staan we hier te kijk in de vitrine kast. Niemand wil of kan ons helpen.”

“Ik kan misschien helpen als u zegt waar die instrumenten zijn.”

“Dat weet ik niet kind, maar zullen we samen op zoek gaan? Ik stap de vitrine uit en mijn vrienden ook, dan gaan we op stap.” En daar loopt Rozemarijn op straat in haar nachtpon samen met de porseleinen mannetjes op zoek naar hun instrumenten.

Onderweg komen ze langs veel winkels maar die verkopen geen instrumenten.

Bij het grote warenhuis staat de zijdeur open en daar loopt de stoet naar binnen.

Het eerste dat zij tegenkomen zijn de muizen die vrolijk door de gangen van het magazijn rondrennen en als ze boven op de afdeling komen zien ze vrolijke kabouters die een feestje bouwen.

Ze zijn op zoek naar de muziekafdeling maar voor die tijd komen ze bij de poppen.

Daar stopt het gezelschap van Rozemarijn en kijken vrolijk in het rond.

De poppen zijn allemaal wakker en komen snel naar de mannetjes.

“He mannetjes komen jullie met ons spelen? Wij zijn alleen maar met meisjes en we willen graag jongensspelletjes spelen.”

”Lieve pop, wij zoeken instrumenten en we hebben weinig tijd. Rozemarijn moet straks weer terug zijn bij tante Adele, ander wordt die ongerust.”

“Muziek is de volgende afdeling, saai mannetje, wanneer kom je weer?”

“Als ik alles gevonden heb samen met Rozemarijn dan komen we later hier muziek maken, moet je alleen zorgen dat je niet verkocht wordt, anders kom ik voor niets”.

“Daar zorg ik voor, tot de volgende keer.” De poppen staan weer netjes op hun plek alleen hun gezichten staan op onweer, wie wil nou zo’n pop?

Op de volgende verdieping ziet Rozemarijn dat wat ze zoekt, muziekinstrumenten en de porseleinen mannetjes stormen af op deze mooie koperen blaasinstrumenten af. Ze voelen zich direct gelukkig en samen met hun instrumenten en Rozemarijn gaan ze terug naar huis.

De stoet is vrolijk als ze terug lopen en als ze niet blazen zingen ze het hoogst lied.

Rozemarijn straalt van blijdschap en zo komen ze weer bij de vitrine kast van tante Adele.

“Rozemarijn zullen we nu elke nacht muziek gaan maken, we moeten ook nog terug naar de poppen.”

“Natuurlijk meneer Chen, natuurlijk gaan we muziek maken.”

De mannetjes nemen hun plaats weer in en tante Adele stapt de kamer binnen.

“Waarom slaap jij nog niet en zit je voor de vitrine?”

“Och tante Adele, ik dacht ze zijn wat ongelukkig en heb even met ze gepraat.”

“Raar kind, het zijn porseleinen mannetjes hoor, kom naar bed en geen gefantaseer, Slaap lekker.” Rozemarijn kijkt nog even om en het mannetje steekt zijn duim omhoog en lacht blij naar haar.