De schrijffee

Schrijven is voor Bart een narigheid, telkens als hij zijn pen over het papier voelt gaan bibbert iets in zijn lijf. Schrijven, Bart haat het, maar op school moeten ze schrijven. Op de iPad werken is niet toegestaan, want je moet een handschrift vormen, aldus de deskundigen. Thuis heeft Bart oefenblaadjes, elke dag weer moet hij die blaadjes vol schrijven en elke dag bibbert iets in zijn lijf, dat hele nare soms enge gevoel. Pilletjes of drankjes bestaan volgens de dokters, meesters en juffen hier niet voor, gewoon oefenen dan komt het goed. En het komt niet goed.

Het schrijven gaat steeds slechter en op een dag komt er geen letter meer op papier, Bart schrijft niet meer, Bart is uitgeschreven. De school en ook de vader en moeder van Bart zijn in paniek, hoe moet dit verder? “Misschien is Bart gewoon ziek, dus stop ik hem in bed dan kan hij uitzieken.” bedenkt de moeder van Bart en zij voegt daad bij het woord, Bart moet zijn pyjama aan en onder de wol terwijl hij zegt niet ziek te zijn Maar tegensputteren helpt niet en dan op die mooie dinsdagmorgen ligt Bart in bed, niet ziek maar hij moet uitzieken van zijn moeder.

De hele dag loopt ze hem achterna met lekkere dingen in de hoop dat Bart beter wordt. Bart vindt het de eerste uren niet vervelend maar tegen de avond verveelt het hem heel erg, in bed liggen en niet ziek zijn. In de nacht kan hij niet slapen maar wordt hij gevangen door gedachten die prettig aan doen.
“Hallo Bart, kun je niet slapen?” Een zoete stem hoort hij in zijn hoofd, en is daar niet verbaasd over, het is een prettige stem. “Nee ik ben ook niet moe want ik ben ziek maar ook niet ziek, ik ben wel verdrietig, ik kan namelijk niet schrijven en daarom moet ik uitzieken van mijn moeder.” “Oh ik snap je, schrijven is een nare bezigheid, iets bibbert in je lijf als je schrijft nietwaar?” “Ja en dan gaat het niet, daarom lig ik nu in bed en voel me echt ellendig omdat ik niet ziek ben, dus helpt het ook niet.” Verdrietig draait hij zijn hoofd in zijn kussen en de zoete stem lijkt weg te zijn, jammer het voelde wel erg veilig bij die stem. Dagenlang ligt Bart in bed, zijn vader vraagt zich af of Bart echt wel ziek is en laat de dokter komen die constateert na een uitgebreid onderzoek dat hij niets mankeert. “Ja dokter er bibbert iets in mijn lijf als ik schrijf, zit er misschien iets los?”Lachend kijk de dokter Bart aan. “Nee jongeman volgens mij heb jij gewoon geen zin in school. Opstaan en aankleden dan brengt jouw vader je er heen.”

Zo gebeurde dat Bart na een week weer op school kwam en bij het eerste schrijfwerkje bibbert er iets in zijn lijf. Hij legt zijn pen neer en gaat niet verder. “Meester er zit iets los in mijn lijf, ik kan niet schrijven.” Weer is iedereen in paniek en meester stuurt Bart met extra werk naar huis. “Je mag terugkomen als die werkjes allemaal klaar zijn.” Misschien helpt deze aanpak hoopt hij.

Thuis op zijn kamertje huilt Bart tranen met tuiten en weet zich geen raad. “Lieve jongen,” de zoete stem is terug en Bart droogt zijn tranen, de stem die weet wat hij voelt, die het snapt. “Kun je me helpen stem? Helpen met schrijven?” “Ik ga je helpen, kom pak je pen.” “Wie ben je dan?” “Ik ben de schrijffee, ik kan je helpen.”

Bart begint met de eerst regel en voelt een warme grip over zijn hand die sturing geeft aan de pen.Hij schrijft, hij schrijft en niets bibbert in zijn lijf, de warme grip over zijn hand schrijft met hem!! “Gaat het zo beter Bart?” vraagt de zoete stem.

“Zo kan ik schrijven maar hoe moet het verder?” “Als jij moet schrijven ben ik bij je Bart, ik schrijf met jou voortaan.” Bart rent de volgende morgen naar school, opeens heeft hij zin in school en geeft zijn werkjes aan de meester die blij maar verbaast Bart weer toelaat in de klas.

Stiekem kijkt de meester naar Bart maar ziet niets bijzonders als Bart schrijft.Bart schrijft voortaan heel mooi, zonder bibberen in zijn lijf, samen met de schrijffee.