Schaduwliefde

Hey,

Het is misschien lang geleden dat je iets van mij hebt gehoord. Misschien weet je niet eens meer wie ik ben, is mijn gezicht onherkenbaar, mijn stem verdwaald in de duisternis en mijn geur allang verdwenen.

Maar ik wilde toch iets van mij laten horen. Iets wat ik misschien te weinig heb gedaan. In mijn dromen hoor ik jouw stem, zie ik jouw gezicht en ben jij bijna tastbaar. Ik heb je lang geleden aan de kant geschoven. Ik ben weggegaan zonder bericht, zonder enige waarschuwing, zonder een excuus. Misschien dat je het nu weer weet en deze brief meteen verscheurt, maar ik hoop dat je de moed kunt vinden om door te lezen. Om dit onbenullig stukje papier toch een kans te geven. Ik leefde altijd in het donker. Alsof er constant een schaduw over mij heen hing. Ik wilde niemand meer toelaten, bang om hen mee te trekken in mijn donkere wereld van vernieling. Maar daar was jij. Stralend als de zon, licht in de duisternis. Jij verwarmde mijn koude ziel en probeerde mijn wereld te betreden. Maar ik was te ver weg. Te ver weg van de realiteit, te verbitterd om jou een leven te kunnen geven waarin jij oprecht gelukkig zou worden. Je zou me uiteindelijk zijn gaan verachten, misschien wel haten. Ik had jou ongelukkig gemaakt. Ik had je verwaarloosd, weggeduwd. Je was veilig, ver weg van mij. En ik wilde dat het goed met je ging. Ik gunde jou alles.

Mijn liefde voor jou was zo intens groot dat ik je los moest laten. En ik kon nooit zeggen waarom, want jij had mij gesmeekt om te blijven en dat had ik nooit kunnen weerstaan. Misschien heb je hier niets aan, Het spijt me.

Jouw schaduwliefde.