Kleine wereld

Na de Kerstvakantie kom ik terug op mijn studentenkamer. De studentenvereniging heeft alle leden van de faculteit uitgenodigd op een nieuwjaarsreceptie in de chique Salons Georges.

Op de uitnodiging staat dat de gentlemen gevraagd worden om voor één van de aanwezige lady’s een symbolisch geschenkje mee te brengen. Voor een democratisch prijsje heb ik een grappig cadeautje op de kop getikt. Het is een minuscuul gebloemd theemutsje dat bedoeld is om een gekookt eitje warm te houden.

De lichte sneeuwval belet mij niet om op de weg naar het gebeuren ‘Green, green grass of home’ te neuriën. De nieuwste hit van Tom Jones zal later op de avond nog meermaals door de luidsprekers knallen. Aan de ingang krijgen de dames en heren een sticker met een nummer. De vrouwelijke studente zal een verrassing krijgen van de heer die het overeenkomstige nummer bezit. Later op de avond wordt gevraagd de stickers zichtbaar aan te brengen en op zoek te gaan naar jouw partner in crime. Ik ga ietsjes te begerig op zoek en zie enkele ‘Miss Univers-en’ voorbijkomen met het foute nummer. Als ‘schacht’ (groentje) strookt mijn nummer helaas met dat van een niet zo aantrekkelijke laatstejaarsstudente.

Zij is edoch vriendelijk en vindt mijn presentje best origineel en schattig. Ik krijg de gebruikelijke drie pakkerds, samen met haar beste wensen voor het Nieuwe Jaar. Ook haar niet norse Noorse vriend wenst mij: godt nytt år.

Na onze universiteitsstudies  zijn Sverre en ik meteen naar Noorwegen vertrokken. Wij hebben een tijdje bij zijn ouders gewoond tot onze zoon Mats geboren werd. Na de komst van onze dochter Freya hebben wij ons appartement in Oslo ingeruild voor een huurhuisje.

Toen Sverre van zijn bedrijf een tijdelijke opdracht in België kreeg hebben wij niet getwijfeld en zijn wij met de ganse familie naar mijn geboorteland terug gekeerd. Wij hebben een prachtig huis gevonden in volledig Scandinavische stijl. Het is gelegen in een residentiële wijk in een dorpje op amper tien kilometer van de universiteitsstad waar wij elkaar leerden  kennen.

Onze buren  hebben ons samen met een aantal van hun vrienden uitgenodigd op een drink. Mats en Freya zijn al goed bevriend met hun beide tienerzonen, die ongeveer dezelfde leeftijd hebben. Er zijn al een aantal personen aanwezig wanneer wij toekomen. Als wij aan een koppel voorgesteld worden zegt de man: “U bent helemaal niet veranderd.  Herkent u mij ook nog?”

Met de beste wil van de wereld kan ik deze man niet thuiswijzen. Hij beweert ook mijn man te hebben ontmoet maar die valt volkomen uit de lucht, tot groot plezier van onze dochter, die dit een zeer grappige situatie vindt.

Als hij er dan nog aan toevoegt dat hij mij ooit een geschenk heeft gegeven en ik hem gekust heb weet ik niet meer zo goed waar ik het heb.  Wie is deze man?  Zijn echtgenote lijkt ook al ‘not amused’ te zijn. Dan beweert hij dat hij mij ooit een eierwarmhoudertje schonk tijdens onze studententijd een slordige vijftien jaar geleden.

“Een wat?”, Freya lacht zich een bult.  Wanneer hij het ding beschrijft lacht Freya nog harder en zegt: “Natuurlijk, dat ding met die bloemetjes dat ik ooit bij jouw oude spullen heb gevonden, mama!” Zij roept haar broer Mats.

“Mats weet je nog, dat gekke hoedje dat wij ooit vonden en niet wisten wat het was. Het diende : for å holde eggene varme!”. Ostentatief toont ze twee gekookte eieren.

Ik geef mij gewonnen en bedank de man nogmaals voor zijn royaal cadeau.