Grootvader bezat begin vorige eeuw een restaurant.  Er stond een wandpiano en zijn zoon werd als jongeling verplicht muziekles te volgen om de klanten te vermaken.

Later erfde hij het meubel. Vooral als er bezoek was speelde vader vrolijke pianodeuntjes, maar geen van zijn kinderen leerde een instrument  bespelen. Pa had vroeger te veel geleden onder het feit dat hij noten moest leren terwijl zijn vriendjes buiten voetbalden.

In een kast bewaarde vader stapels partituren. Pas toen ik zelf de vijfentwintig voorbij was vroeg ik of hij die ook kon lezen en spelen. Hij bevestigde dit door lukraak een ‘airke’  van Chopin te spelen. Ik stond aan de grond genageld.

Chopin werd mijn lievelingscomponist en al wat mijn vader nooit gespeeld heeft zit inmiddels in mijn geheugen geprent. God, had hij mij vroeger maar naar de pianoles gestuurd. Ik ben trouwens nooit gek geweest op voetbal.