De heimat onzer jeugd

Dag Eddy,

Gisteren liep ik door het park tussen het groene lover en stond plots onder een grote boom waarvan de dikke wortels aan de voet van zijn stam boven de grond uitstaken.

Plots werden die wortels weer trappen en stonden wij met onze schoolkameraden weer onder een soortgelijke boom op de speelplaats en ik dagdroomde:

Met zessen staan we  paraat om de burcht te bestormen.  De boom is de imaginaire toren die moet beklommen worden.  Elke wortel is een trede van de wenteltrap. 

Het beklimmen begint. De voorste krijger staat klaar met ingebeelde helm en zwaard en zet de eerste stap.  Voorwaarts!

Behoedzaam volgen, één voor één zijn vijf kompanen.  Het zestal stapt in wijzerzin rond en mist geen enkele wortel.  Langzaam wordt de snelheid opgedreven en alras rennen we om de dikke stam.

Dan stopt de aanvoerder bruusk en botsen we  tegen elkaar aan.  Er is boven aan de trap tegenstand opgedoken en we moeten terug. Keren is moeilijk op de smalle trap.  De laatste moet in tegenovergestelde richting terug stappen, de overige vijf volgen tot de aanvoerder roept dat we aan de winnende hand zijn en weer in wijzerzin omhoog kunnen.

De inname van de toren duurt nooit langer dan een speeltijd en keer op keer zal de vijand verslagen worden en zal de één of andere burchtvrouw gered worden, waarbij ieder aan zijn eigen liefje denkt.

Ik weet ondertussen al lang niet meer wie de vier andere kompanen waren en  kan ze dus, alle brieven, Facebook, Instagrams  of e-mails ten spijt,  niet vragen of de boom ook op hun geheugenkaart een onvergetelijk, onuitwisbaar plaatsje heeft ingenomen.

En jij Eddy, welke dingen herinner jij nog die wij tijdens onze jeugdjaren samen beleefde?