Zoveel letters maar geen woorden. Mijn hoofd zo vol en tegelijkertijd zo leeg. Hoe vorm je niets tot iets? In deze wereld waar alles met de dag veranderd verslechterd wil ik het mooie het positieve zien en voelen. Zoveel mensen met nog maar de helft echte liefde. Zoveel liefde maar zo weinig mensen die ervoor open staan. We verharden, we negeren, allemaal bezig in onze eigen wereld ons eigen hoofd.
Bezig met zoveel letters maar zonder woorden. Als vreemdelingen lopen we langs elkaar, starend naar een scherm. Een dorp waar een “goedemorgen ” zo gewoon was en nu zelfs dorpelingen elkaar haastig voorbij snellen. Geen tijd, geen plek voor wat er toe doet. De wereld is vol en toch lijkt het leven zo leeg. Burn-outs, depressies, omdat we zo vol zijn in ons hoofd, vol met niets wat er toe doet.
Wanneer gaan we weer praten, leven, houden van?