Mijn kleinzoon Iskander, negen jaar oud, logeert zoals zo vaak een paar dagen bij mij. Het is bijna bedtijd en we zitten nog even wat te praten. Het gesprek komt op zijn komende verjaardag: dan wordt hij tien jaar! Ik mijmer wat over tijd die vliegt en (klein)kinderen die snel groot worden. Ik zie zijn gedachten afdwalen, tijd is voor hem nog niet belangrijk. Ik sluit mijn overpeinzing af met de opmerking: ‘Tien jaar is best al oud, vind je niet? Je bent al bijna volwassen.’
Hij kijkt me wat meewarig aan. Ik zie hem denken: ’67 jaar, dát is pas oud. ‘Ja,’ zegt hij dan en ernstig voegt hij eraan toe, met een lichte waarschuwing in zijn stem: ‘Jíj bent nu nog volwassen, maar je staat op het randje van de bejaardheid.’
Dat komt binnen. Ik incasseer en dan troost ik mezelf: ‘Age is just a number …’
Toch?