De ochtend is aangebroken, nog ietwat slaperig kom ik overeind ”gefeliciteerd ik” weer een jaar ouder, wakker worden in een vreemd bed met vreemde mensen op diezelfde zaal.
Drie uur later, en daar is hij, de man in zijn onmiskenbare witte jas. Zijn ogen vriendelijk als altijd, hij steekt zijn hand uit, “Gefeliciteerd.“
Dan de uitslag, de scan, ik hoor zijn woorden maar wil ze niet horen. Ik voel tranen maar ik maak geen geluid, ik zie nog slechts zijn lippen bewegen maar ik hoor niets meer.
Dan is het stil, iedereen is stil, en ik zit daar, verslagen, leeg, herhaal stilletjes die vreselijke woorden vooral dat ene woord. Ineens ben ik niet meer die lachende vrouw die ik gister nog was. Alles anders, zoveel gehoord maar weet eigenlijk niks, onzekerheid in alles wat ik nu ben maar ik ben niet meer wie ik was.
Wie ben ik nu?