Stefan, mijn zoontje van twee jaar, vindt het totaal niet nodig om te praten. Hij knikt, schudt zijn hoofdje of wijst met zijn vinger. We doen er alles aan om hem aan de praat te krijgen. Tevergeefs. Hij voelt zich zonder woorden ook wel
begrepen.
We zijn verhuisd. Dapper helpt ons kleine mannetje mee met klussen. Prachtig vindt hij het, dat knoeien met verf, kwasten en kit. En zo doet hij de nodige materiaalkennis op. Met zijn hulp zijn we snel helemaal gesetteld in ons nieuwe huis. Niets meer te klussen? Dan is het weer eens tijd voor spraakles. We proberen de kleine klusser van alles te laten zeggen: mama, papa, boot, poes. Tientallen eenlettergrepige woorden laten we op hem los, maar hij zegt niets. Uiteindelijk zeg ik wanhopig: ‘Zeg dan maar siliconenkit!’. En precies dat kluswoordje activeert zijn spraakvermogen, want zonder haperen herhaalt hij: ‘Siliconenkit’.
Nu zijn wij sprakeloos.